دسترسی به اینترنت در فضا از طریق شبکه ردیابی و ماهواره های ارسال اطلاعات انجام می شود و در واقع این همان شبکه ای ست که مهندسین ناسا در زمین با فضانوردان مستقر در ایستگاه بین المللی فضایی ارتباط برقرار می کنند.

سرعت پایین اتصال به شبکه به دلیل کمبود تکنولوژی در خارج از زمین نیست و هر کدام از فضانوردان لپ های شخصی دارند تا ارتباطات محدودی مانند ارسال ایمیل و دسترسی به اخبار و توییت کردن برایشان محیا باشد. آنها از تبلت ها نیز استفاده می کنند تا کارهای مختلف اجرایی را به کمک آن انجام دهند اما امکان برقراری ویدئو کنفرانس با زمین را ندارند.

فضانوردان برای اولین بار پنج سال پیش به اینترنت دسترسی پیدا کردند و به گفته ناسا این امکان برای فضانوردان فراهم شد تا کمتر احساس تنهایی در فضا داشته باشند. اما واقعا چه چیزی باعث کند شدن سرعت اینترنت در مقایسه با سرعت پهنای باند اینترنت زمین می شود؟

آسانترین راه برای درک پایین بودن سرعت اتصال، فکر کردن به مسافتی ست که اطلاعات باید طی کنند. وقتی که یک فضانورد در فضا روی لینک یک وب سایت کلیک می کند، درخواستش ابتدا باید ۲۲.۰۰۰۰ مایل مسافت را تا زمین طی کند تا به ماهواره همگام ساز جغرافیایی برسد و بعد از این مرحله سیگنال ارسال شده توسط ریسیور دریافت می شود و بعد دوباره باید این مسیر طولانی را بپیماید تا به ایستگاه فضایی برسد.

علت دیگری که باعث پایین بودن سرعت می شود دسترسی از راه دور به اینترنت است که توسط یک کامپیوتر زمینی انجام می شود. به گفته ناسا پهنای باند بسیار مناسب است اما به این دلیل که مخابره ماهواره ای اطلاعات به زمین زمان زیادی می برد و بنابراین ظرفیت مخابره اطلاعات بسیار کند است سرعت اتصال کم می شود.

برای آنلاین شدن، فضانوردان به همان شبکه ای متصل می شوند که برای ارسال تمامی دستورات به ایستگاه فضایی از آن استفاده می شود و تمام ارتباطات سیستمی فضاپیما با زمین از همین طریق ممکن می شود. پس اگر خدمه ایستگاه فضایی بخواهند ترموستات را بهینه سازی کنند یا عملکردش را بهبود ببخشند از مهندسین مستقر در زمین کمک می گیرند و همه مراحل توسط آنها انجام می شود.

به گفته ناسا، زمان هایی که فضاپیما برای ارسال اطلاعات به شبکه متصل نباشد فضانوردان سرعت مناسبی دارند و ظرفیت پهنای باندشان به آنها اجازه می دهد ویدئوهای با کیفیت بالا را ارسال کنند. در زمان های استراحتشان می توانند به پخش زنده برنامه های ورزشی و تلویزیونی نگاه کنند و حتی فیلم ببینند که البته از طریق Netflix اینکار را انجام نمی دهند چون در فضا ویدئوپروژکتور و پرده نمایش برایشان تهیه شده و فضانوردان فیلم های مورد علاقه شان را با خود می برند تا در اوقات فراغت تماشا کنند.

همانطور که گفته شد پخش های زنده نیز با محدودیت قابل دسترس است و فقط زمان هایی که فضاپیما برای ارسال اطلاعات به شبکه متصل نباشد می توان پخش زنده نگاه کرد. ناسا معتقد است این یک شبکه کاری ست نه یک دسترسی بدون فیلتر به اینترنت.

اخیرا ناسا تصمیم گرفته با به کارگیری سیستم لیزری ارتباطات اینترنتی را برای فضانوردان بهبود ببخشد و در حاضر نیز مهندسین ناسا برای ارسال ویدئوهای پر حجم از اشعه های لیزر استفاده می کنند. ناسا در اجرای این پروژه متوجه شده که این روش بسیار سریع تر است و ارتباطات آینده از زمین و فضا از همین طریق انجام خواهد شد.

منبع :گجت نیوز